«Αι μωραί παρθέναι» και το Τροπάριο της Κασσιανής στις μέρες μας

Με την ευκαιρία της ημέρας,Μεγάλη Τρίτη σας παραθέτω το Τροπάριο της Κασσιανής. Εναν ωραίο ύμνο παράκλησης και μετανόησης.

Χωρίς να θέλω να χαλάσω την κατάνυξη των στιγμών θα κάνω ένα μικρό σχόλιο. Η Κασσιανή αναγνωρίζει τα σφάλματα και τις αμαρτίες της και ζητάει την ευσπλάχνική συγχώρεση του Θεού. Του Κριτή και Σωτήρα που μπορεί να συγχωρέσει αυτούς που πραγματικά μετανιώνουν.

Τώρα μεταφέροντας «πεζά» το Τροπάριο στις ημέρες μας αν αντικαταστήσουμε, την γυναίκα με τους ηγέτες μας και το Θεό(σαν λέξη και όχι σαν έννοια) με τον λαό αυτής της Χώρας οι σκέψεις θα είναι πολλές............

Το αφήνω σε όλους εσάς και μην ξεχνάται ο Θεός και «πατέρας» μας, συγχωρεί αυτούς που μετανιώνουν ειλικρινά. Εμείς απλά είμαστε άνθρωποι και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ούτε για την ειλικρίνια τους ούτε ότι εχουν πραγματικά μετανιώσει. Οσο για τις μωρές παρθένες(στην δημοτικιά) αυτό και αν θέλει σκέψη........................................................................

 

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,

τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,

ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.

Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,

ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.

Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,

ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ

κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,

ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.

Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,

ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις

ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,

κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.

Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους

τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;

Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Μετάφραση
Κύριε, η γυναίκα που περιέπεσε σε πολλές αμαρτίες, επειδή κατάλαβε ότι είσαι Θεός, αναλαμβάνει έργο μυροφόρου και με θρήνο σου φέρνει μύρα (για να σε αλείψει) πριν ακόμα ενταφιαστείς. Και λέγει: αλίμονο σε μένα, διότι ζω μέσα σε μια νύχτα, σε μια αχαλίνωτη, φοβερή και σκοτεινή τάση για ακολασία, σ' έναν έρωτα της αμαρτίας. Δέξου τα πολλά μου δάκρυα, εσύ που μεταβάλλεις σε σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε μπροστά στους στεναγμούς της καρδιάς μου, εσύ που χαμήλωσες τους ουρανούς με την απερίγραπτη ενανθρώπησή σου. Θα φιλήσω τα αμόλυντα πόδια σου, θα τα σκουπίσω με τις πλεξίδες της κεφαλής μου. αυτά τα πόδια που τον ήχο τους άκουσε η Εύα εκείνο το δειλινό στον παράδεισο και κρύφτηκε. Τα πλήθη των αμαρτιών μου και τα απύθμενα βάθη των κρίσεών σου ποιος θα μπορέσει να εξερευνήσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μην παραβλέψεις εμένα τη δούλη σου, εσύ που έχεις την άπειρη ευσπλαχνία. 

Share